Klępie Górne – nazwa wsi zapisywana była jako Gorne Klampycze (Xvw.), Kłępie (XVIw.), Klępie Wielkie (1804). Określenie Górne pochodzi od położenia wsi względem Klępia Dolnego. Wedlug D. Kopertowskiej pierwsza wzmianka o osadzie pochodzi z roku 1382. W opisie Jana Długosza (1470 – 1480) czytamy, że wieś była w posiadaniu rycerza Sroczkowskiego z rodu Kopaczowye. Rodzina ta używała herbu Topacz lub Kopacz, skrzydło, Ropacz, który wyobrażał w czerwonym polu złotą nogę orła, z której wyrasta czarne skrzydło. W klejnocie nad hełmem w koronie umieszczone są trzy pióra strusie. W 1579 roku wieś kupił Piotr Zborowski, było w niej wtedy 11 osadników osadzonych na 5 łanach i 3 biednych. Majątek Zborowskich w 1619 roku posiadł podskarbi wielki koronny – Hremolaus Ligęza z Bobrku herbu Półkozic marszałek Trybunału Głównego Koronnego, kasztelan zawichojski, podskarbi wielki koronny. W drugiej połowie XVII wieku, wieś była w posiadaniu Jana i Anny Nałęczów.

W początkach XVIII wieku, w latach 1707 – 1748, jako właścicieli wsi wymienia się Michała Misiuna i jego potomków. Rodzinie tej przypisuje się wzniesienie dużego dworu we wsi, wraz z kaplicą obsługiwaną przez reformatów ze Stopnicy. Od roku 1751 wieś stała się własnością Eliasza Wodzickiego, dzierżawcy starostwa stopnickiego. Zespół dworski składał się z dworu z cegły, oficyny z drewna, wozowni z owczarnią, stajni dla koni fornalskich, spichlerza, dwóch stodół, szopy na siano, kuźni murowanej, domu dla czeladzi, dwóch chat kurnych. W roku 1865 właścicielem dworu był Józef Grudziński, a krótko przed nim Juliusz Gumowski. W latach 80 – ych XIX wieku wieś zamieszkiwało 44 osadników osiadłych na 232 morgach. W latach międzywojennych (1930) właścicielem dworu był Wacław Jezierski.